Νέα

Το “δεξί χέρι” του Νίκου Οικονομόπουλου είναι Λαρισαίος

Έχει συνεργαστεί με τα σπουδαιότερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, έχει «οργώσει» τις περισσότερες λαϊκές πίστες στην Ελλάδα κι έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό παίζοντας μπουζούκι μπροστά σε χιλιάδες κόσμου.

Την τελευταία δεκαετία αποτελεί δεξί χέρι του αγαπημένου Νίκου Οικονομόπουλου συνοδεύοντάς τον σε κάθε του συναυλία και κάνοντας πάταγο με τις ικανότητές του στο λαϊκό έγχορδο. «Βαριά» απόδειξη τα παλαμάκια και τα φιλιά του τραγουδιστή προς το πρόσωπό του, που κάνοντας πάντα ένα βήμα πίσω τον αφήνει να «σολάρει» στις νυχτερινές εμφανίσεις.

«Αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος. Σε προσωπικό επίπεδο έχω μια υπεροχή οικογένεια. Σε επαγγελματικό επίπεδο έζησα και ζω ό,τι ονειρεύτηκα: να παίξω με σπουδαίους μουσικούς, τραγουδιστές, συνθέτες σε μεγάλες πίστες, παντού σε όλη την γη» σημειώνει ο Ηλίας Πουρτσίδης σε συνέντευξή του στο onlarissa.gr από την πρωτεύουσα.

Με καταγωγή από τη Λάρισα και συγκεκριμένα από το χωριό Νέα Λεύκη του Δήμου Κιλελέρ ο σολίστας του μπουζουκιού – που διαμένει μόνιμα από το 2004 στην Αθήνα – μιλάει για το ξεκίνημά του, τις εμπειρίες του δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες, τα ευτράπελα των κέντρων διασκέδασης και απαντά για τη μεταβατική περίοδο των μπουζουκιών.

Συνέντευξη στον Νικόλα Σελητσιανιώτη

Κύριε Πουρτσίδη, από ποια ηλικία ασχολείστε με τη μουσική;

Ξεκίνησα από τα 11 μου απευθείας με μπουζούκι. Όσο με συναρπάζει το μπουζούκι, δε με συναρπάζει τίποτε άλλο. Παίζω εννοείται και τα υπόλοιπα έγχορδα. Ο πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο Ρίζος Πλασταράς και μετά για ένα μικρό διάστημα ο Δημήτρης Χαρίτος.

Πριν την Αθήνα είχατε δραστηριοποιηθεί σε μαγαζιά της Λάρισας;

Η πρώτη μου δουλειά ήταν το 1990 σε ένα χώρο που λειτουργούσε με συνεστιάσεις στο Ελευθέριο, «Ο Αρίστος». Ήμουν 15 χρονών και δούλευα κάθε Σάββατο. Είχαμε κάνει ένα σχήμα, όλοι πιτσιρικάδες. Μετά ακολούθησαν άλλα μαγαζιά στη Λάρισα: Διογένης, Ρίο (το καλύτερο μαγαζί, με το καλύτερο πρόγραμμα), Ζυγός, Καμίνι, Πρόβα, Απαλούζα, Buzios, Χάος (τωρινό Βαρελάδικο) στη Λάρισα αλλά και στη Βελίκα το καλοκαίρι, Trocadero στον Πλαταμώνα.

Και η Αθήνα πώς έφτασε;

Ο άνθρωπος που με βοήθησε και κατέβηκα στην Αθήνα ήταν ο μέντοράς μου, Παναγιώτης Στεργίου. Κορυφαίος σολίστας στο μπουζούκι. Ήρθε εντελώς τυχαία στο μαγαζί «Buzios» ένα βράδυ, με άκουσε, ήπιαμε ένα καφέ την επομένη και μετά από λίγους μήνες μου έκανε πρόταση να κατέβω στην Αθήνα με την Καίτη Γαρμπή.

Είχατε στήριξη στα πρώτα σας βήματα;

Στήριξη είχα πάντα, σε όλα τα βήματά μου. Ιδιαίτερα από την οικογένειά μου. Τη γυναίκα μου Χαρούλα και τις τρεις μου κόρες: Σωτηρία, Ευθυμία και Ζωή. Δίπλα μου είχα τους γονείς μου και τα αδέλφια μου.

Με ποιους καλλιτέχνες έχετε συνεργαστεί;

Με Γιάννη Πάριο, Μαρινέλα, Σταμάτη Γονίδη, Κατερίνα Στανίση, Νατάσσα Θεοδωρίδου, Νίκο Κουρκούλη, Γλυκερία, Νταλάρα, Πέγκυ Ζήνα, Γιάννη Πλούταρχο, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Έλλη Κοκκίνου, Χάρη Βαρθακούρη, Ηλία Βρεττό, Αμαρυλλίδα… Υπήρξαν ονόματα που τους συνόδευα σε μία εμφάνισή τους.

Θα είναι τιμή να συνυπάρχετε με τόσο μεγάλα ονόματα. Ωστόσο, αν σας έλεγα να ξεχωρίσετε κάποια συνεργασία σας, ποια θα επιλέγατε;

Μεγάλο σχολείο, Πανεπιστήμιο θα έλεγα ήταν ο Πάριος. Μετά τον Πάριο άλλαξε όλη μου η μουσική δομή. Ο τρόπος που σκέφτομαι, που παίζω, που συνοδεύω. Μεγάλο κεφάλαιο, φυσικά, στη ζωή μου ο Νίκος Οικονομόπουλος που συνεργάζομαι τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρόκειται για φανταστικό άνθρωπο. Απίστευτο τραγουδιστή και απίστευτο παιδί. Πλέον είμαστε μια οικογένεια.

Έχοντας διαγράψει πολλά χρόνια σε πίστες θα έχετε να αφηγηθείτε πολλά. Μία ιστορία που δε μπορείτε να ξεχάσετε με τίποτα;

Όταν έπαιζα με τον Πάριο έτυχε να έχω σπάσει το πόδι μου και φορούσα γύψο. Φυσικά, έπρεπε να πάω για δουλειά. Δεν είχα αναφέρει τίποτα στους υπόλοιπους καλλιτέχνες. Ήμουν με πατερίτσες και είχα συνεννοηθεί με το φωτιστή να σβήνει τα φώτα για να ανέβω στην πίστα. Σε κάποια φάση την ώρα που έπαιζα γυρίζει ο Πάριος και βλέπει το πόδι μου. «Ωχ! Τί έπαθες; Πώς παίζεις τώρα; Έλα να με βρεις μετά στο καμαρίνι.» μου λέει. Και αφού πήγα, κανόνισε ο ίδιος να με πηγαινοφέρνουν στη δουλειά και να φεύγω νωρίτερα. Ήταν πολύ ανθρώπινο! Επίσης, έχω ιστορίες με καλλιτέχνες που δεν ήταν καλά. Έβγαιναν να τραγουδήσουν και ήταν έτοιμοι να πέσουν κάτω. Αλλά τα έδιναν όλα. Συνέβη σε πάρα πολλούς.

Κάτι ακραίο που έχετε να θυμάστε;

Δε θα ξεχάσω στη Λάρισα, στο Καμίνι συγκεκριμένα όταν είχε γίνει το μαγαζί ροντέο. «Έφευγαν» καρέκλες, τραπέζια, είχαμε σταματήσει τη μουσική και τρέχαμε να κρυφτούμε! Μια άλλη φορά ένας επιχειρηματίας δεν ήθελε να μας πληρώσει και μας απείλησε με καραμπίνα. Είχε μια κοντόκανη καραμπίνα και μας ρωτούσε «Θέλετε να πληρωθείτε;». Τί να πληρωθείς; Τίποτα βέβαια. Την επόμενη ημέρα πήγα με αστυνομικό για να πάρω τον ενισχυτή μου.

Σε ποιον καλλιτέχνη έχετε δει το μεγαλύτερο χαμό;

Κάθε καλλιτέχνης είναι ξεχωριστός. Ο Οικονομόπουλος είναι σημερινός καλλιτέχνης, έχει νεανικό κοινό, ο κόσμος εκδηλώνεται πιο πολύ στο πρόσωπό του. Ο Πάριος έχει ένα πιο ώριμο κοινό. Υπήρξαν συναυλίες που είχε 12.000 κόσμο από κάτω. Κάθε καλλιτέχνης έχει το κοινό του και τον λατρεύουν αναλόγως.

Το μεγαλύτερο κοινό που έχετε παίξει μπουζούκι;

Σε μια φιλανθρωπική συναυλία στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του ΟΑΚΑ με 20.000 κόσμο.

Σε μέρη στο εξωτερικό;

Σχεδόν παντού! Αμερική, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία, στο Λονδίνο στο Royal Albert Hall με τον Πάριο. Μετά το Πάσχα έχουμε περιοδεία με τον Νίκο Οικονομόπουλο στο εξωτερικό. Θα πάμε Αμερική και Καναδά για ένα μήνα, Αυστραλία για μισό μήνα και μετά επιστρέφουμε Ελλάδα για καλοκαίρι.

Βλέποντας κανείς τις φωτογραφίες με τον Νίκο Οικονομόπουλο θα σας έλεγε και δεξί του χέρι…

Ακριβώς, το δεξί του χέρι όπως το είπες. Είμαστε μαζί πάρα πολλά χρόνια, είμαι ο άνθρωπός του. Ο μαέστρος κι εγώ. Είμαι ο πιο παλιός στην ορχήστρα. Ό,τι θέλει βρίσκομαι εκεί για εκείνον.

Τα μπουζούκια παραμένουν σαν θεσμός στην Ελλάδα, ωστόσο κάτι έχει αλλάξει στη δομή τους. Προτιμάτε το τώρα ή το τότε;

Προτιμώ το τότε, γιατί παίζω μπουζούκι. Τότε το μπουζούκι είχε μεγάλο ρόλο. Τώρα μας έχουν παραγκωνίσει. Τα τραγούδια είναι πιο καινούρια, πιο δυτικά. Παλιά παίζαμε από το πρώτο κομμάτι πάνω. Βέβαια, δεν ανησυχώ πολύ. Πρόκειται για το εθνικό μας όργανο, το όργανο του λαού. Όσο και να το πολεμάνε δε θα τα καταφέρουν. Ρόδα είναι και γυρίζει…

Τις πίστες στη Λάρισα πως τις αξιολογείτε;

Η Λάρισα πάντα ήταν σε κορυφαίο επίπεδο. Από παλιά έως σήμερα. Και τώρα βλέπω δυνατές πίστες.

Θα επιστρέφατε πίσω;

Και βέβαια. Με το σωστό timing. Όσο πάνε καλά τα πράματα στις μεγάλες δουλειές, λίγο δύσκολο.

Έχετε παίξει και σε δίσκους;

Ναι! Έχω παίξει στο στούντιο για τραγούδια του Οικονομόπουλου, του Πλούταρχου, του Κιάμου, του Λέκκα.

Κάποια ακόμη ασχολία σας;

Ανήκω σε ένα μουσικό σχήμα, το «Έμμετρον». Αποτελείται από δέκα σολίστες στο μπουζούκι που εκτελούμε ποιοτική μουσική σε σοβαρούς χώρους. Στο Μέγαρο Μουσικής, στο Βεάκειο Θέατρο, στο εξωτερικό αλλά και σε τηλεοπτικά προγράμματα. Επίσης, στην καραντίνα έκανα ένα όνειρό μου πραγματικότητα.

Ποιο ήταν αυτό;

Ήξερα το μπουζούκι από την παικτική του πλευρά. Ασχολήθηκα λοιπόν και με την κατασκευαστική του. Το είχα μεράκι να ασχοληθώ με την οργανοποιία. Κατασκεύαζα μπουζουκάκια, αφού δεν είχα δουλειά και υποχρεώσεις. Ήταν αγχολυτικό.

Ξέρετε πολλά παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με τα καλλιτεχνικά ανησυχούν για την επαγγελματική τους πορεία. Μια συμβουλή που θα τους δίνατε;

Είναι δύσκολο να ανέβεις… Κάποτε άξιζε να ασχοληθείς με τα καλλιτεχνικά. Δούλευες πολλές ημέρες με υψηλές απολαβές. Είναι λίγοι αυτοί που βιοπορίζονται μόνο με τα καλλιτεχνικά. Πρέπει να κάνεις κι άλλη δουλειά για να επιβιώσεις, κι όμως ακόμα βλέπω νέους με μεράκι. Υπάρχουν πολλά παιδιά που μαθαίνουν μπουζούκι. Είναι ένας λόγος που διδάσκω κι εγώ! Θέλουμε να βγάλουμε νέα παιδιά, να μεταδώσουμε τις γνώσεις μας, αλλιώς θα σταματήσει.

Σας ευχαριστώ πολύ! Πάντα όμορφες συνεργασίες!

Εγώ ευχαριστώ!

Δείτε βίντεο:

Δείτε φωτογραφίες:

    

onlarissa.gr

Show More

Related Articles

Back to top button
PHP Code Snippets Powered By : XYZScripts.com