Γιάννης Στάνκογλου: «Δεν με στενοχώρησε που έφυγα από τις Άγριες Μέλισσες»
ΟΓιάννης Στάνκογλου ήταν ο καλεσμένος των Θοδωρή Βαμβακάρη και Τάκη Γιαννούτσου στην εκπομπή «Αυτός και ο άλλος». Ο δημοφιλής ηθοποιός επισήμανε τη συνήθεια των παραγωγών και τη συγκυρία, που τον θέλει να πεθαίνει στους περισσότερους ρόλους που υποδύεται. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε: «Έχω πεθάνει ακόμα και σε Bollywood ταινία». Παράλληλα, μίλησε για την αγάπη του στις ακραίες καταστάσεις και περιέγραψε μία από τις πιο extreme εμπειρίες της ζωής του, όταν για τις ανάγκες γυρίσματος, βούτηξε στα παγωμένα νερά του Βερίγγειου Πορθμού στην Αλάσκα.
Στη συνέχεια, εξήγησε γιατί στο σπίτι του δεν χρησιμοποιείται η τηλεόραση, αλλά και γιατί έκανε δέκα χρόνια να επιστρέψει στο τηλεοπτικό «γυαλί». «Ο Κυπραίος στις “Άγριες Μέλισσες” ήταν πολύ κακός ρόλος και απεχθής. Έτσι, όπως ολοκληρώθηκε ο χαρακτήρας, έκλεισε με έναν τρόπο που και ο θεατής το δέχτηκε απόλυτα και το κατάλαβε. Τον συμπάθησαν όμως πολύ, αλλά και πριν το τέλος, στο flashback που βασανίζω τον γιο του Νέστορα, άρχισαν να συμπαθούν από εκεί τον χαρακτήρα, λόγω του ότι έκλαψα κιόλας.
Δεν ήταν εύκολο να ενσαρκώσω το ρόλο. Για να με πείσει ο Λευτέρης Χαρίτος, κάναμε πέντε συναντήσεις πριν πω το “ναι”, γιατί δεν ήθελα να παίξω έναν τόσο κακό χαρακτήρα. Είπα τελικά το “ναι” λόγω σεναρίου και καστ. Το κλάμα μου στη δολοφονία του γιου του Νέστορα δεν υπήρχε στο σενάριο, ήταν δικό μου. Οι πιο δύσκολες σκηνές ήταν αυτή μετά το θάνατο του γιου του Νέστορα και η αυτοκτονία μου. Όλος αυτός ο διάλογος με τον Νέστορα ήταν φορτισμένος συναισθηματικά. Δεν με στεναχώρησε καθόλου που έφυγα από τις “Άγριες Μέλισσες“ γιατί ήρθε πολύ φυσικά το τέλος» τόνισε ο ηθοποιός.
Ο Γιάννης Στάνκογλου, επίσης, μίλησε για τον ρόλο που θα ήθελε να «σφραγίσει» την καριέρα του, αλλά και στο γεγονός πως υπάρχει μια σειρά που δεν του άρεσε ο εαυτός του, όπως τον έβλεπε. «Στο “Ένας μήνας και κάτι” δεν μου άρεσα εγώ. Η σειρά ήταν μια χαρά, εγώ ήμουν έξω από τα νερά μου. Από την άλλη, στο “Νησί” περάσαμε πολύ όμορφα. Τις πρώτες μέρες που πήγα υπήρχε ένα πάρτι και ήταν κάποιοι γέροντες από τα Ζωνιανά και ήταν ντυμένοι με τα δικά τους. Τότε, τους ρώτησα για το σαρίκι και μαθαίνω πως το φορούν ανάλογα τη συναισθηματική τους κατάσταση. Στο “Νησί” ήμασταν εκτός Αθήνας και μας ένωσε με έναν τρόπο. Ήταν μια μεγάλη εκδρομή και έβλεπες ότι όλοι προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο που μπορούσαν».
